Thuis

Martigny - Aosta.

Hallo familie, vrienden en bekenden,

Omdat wij tijdens onze wandeling in 2010 van Tilburg naar Rome over twee meter sneeuw over de Gr. St. Bernardpas zijn gegaan, waren wij benieuwd hoe dat zou zijn in de zomertijd. Oftewel in het groen i.p.v. wit. Zodoende hebben wij het plan opgepakt om de etappes van Martigny (Zwitserland) naar Aosta (Italië) met de onderkomens nog een keer over te doen. Daarvoor zijn Anneke en ik 7 augustus in Martigny van start gegaan. Van daaruit zijn we met fors klimmende schreden de berg opgegaan. Hadden wij er in 2010 al een maand wandelen op zitten, met bijbehorende conditie, nu de eerste dag klimmend, maakt die al flink aanspraak op de conditie van nu. Deze blijkt gelukkig voldoende te zijn, al heeft Anneke af en toe wat zuurstof te kort vanwege haar verkoudheid. Met kleine rustpauzes is dat op te lossen. Op het einde van de dag blijkt het hotelletje van toen in Orsière geen hotelletje meer te zijn. De oplossing staat als een een wandelvriendelijk hotel honderd meter verder in de straat. Ook de pastoor waarvan wij toen de sneeuwrackets hebben mogen lenen is daar niet meer in functie. Een Collega neemt waar. Onze volgende etappe naar Bourg St. Pierre is er een met de weg van de geleidelijkheid naar boven. De spieren kunnen nu een beetje acclimatiseren. De ontmoeting met de hotel eigenares daar is er een van complete herkenning. Ze herinnert zich ons nog als de dag van gisteren. Ze heeft ons toen ten zeerste afgeraden om de pas over te gaan. Als we toch zouden gaan adviseerde zij ons om bij de pastoor sneeuwrackets op te halen. Dat hebben we toen met Geert en Floor met de auto gedaan. Geen overbodige luxe, blijkt achteraf. In de loop van de dagen ontmoeten we meerdere pelgrims op hun tocht naar Rome. Het is geen wonder dat we er toen geen gezien hebben. De volgende morgen gaat het weer sterk stijgend op naar de daadwerkelijke overgang van de pas. Het weer is met ons en het zonnetje laat zich heel deze dagen al van de goede kant zien, al wordt het met het hogerop komen wel winderiger. Het grootste besef dat we er toen eigenlijk niet overheen hadden moeten gaan komt nu wij naar beneden gaan langs het meer waar we toen helemaal niets van gezien hebben en waar we waarschijnlijk dwars overheen zijn gegaan. Zonder geluk vaart niemand wel zullen we maar zeggen. Ook beseffen we dat we toen de weg zoveel mogelijk volgend, af en toe op het randje hebben gelopen. Nu genieten we met volle teugen van het uitgestippelde wandelpad dwars door de slingerende weg met al zijn haarspeldbochten. Het wandelpad volgend lopen we een tijdje later tegen de flanken van de berg. Dat was toen niet mogelijk. Nu komen we uit in het autovrije dorp, St. Rhémy. Toen geheel verlaten, maar waar we nu in hotel Suisse wel onderdak vinden. Zei het ook met een andere hoteleigenaar. De volgende dag gaat het lekker bergafwaarts naar het onderkomen in St. Oyen. Dit is het onderkomen van paters waar wij toen onze sneeuwrackets in hebben mogen leveren. Ook nu vinden we er onderdak al zijn de weinige paters vertrokken naar Aosta, en hebben een aantal vrijwilligers hun taak overgenomen. Toch zien we in de loop van de avond nog een pater die wij toen ook ontmoet hebben en waarmee we nog herinneringen op hebben kunnen halen. Het valt hier nog steeds onder hun supervisie en ze houden hier nog altijd een vinger aan de pols. We zakken de volgende dag heerlijk ontspannen verder af naar Aosta om van daaruit met de bus terug te kunnen keren naar Martigny.

Onze conclusie van de afgelopen week is dat we een fantastische wandelweek hebben gehad en het een totaal ander beeld van de Gr. St. Bernardpas hebben gekregen, met het besef dat we het toen niet hadden moeten doen, maar dat we het voor geen goud hadden willen missen.
Toen niet en nu niet.

Met vriendelijke wandelgroeten,
De Wandelstiertjes ,
Jan & Anneke van Loon.