Vierdaagse Nijmegen.

Hallo Familie, vrienden en bekenden,

Na wederom verbindingsproblemen met ons internet hoop ik dat ook hier geld: Driemaal is scheepsrecht. Hierbij de derde poging.

Reeds voor onze tocht naar Santiago hebben wij met mijn directe collega Cees en zijn vrouw Tilly afgesproken om samen de Nijmeegse Vierdaagse te gaan lopen. De voor ons verplichte dertig kilometer per dag zouden we moeten kunnen halen. Onderdak is geen probleem omdat Cees een welwillende nicht in Weurt heeft wonen. Het mocht helaas niet helemaal zo zijn omdat Cees een week of zes geleden problemen heeft gekregen met zijn voeten en zodoende niet mee kan lopen. Hij offert zich op om als verzorger mee te gaan. Ook Anneke heeft een kleine blessure aan haar knie opgelopen, maar is gelukkig weer op tijd hersteld. Zo trekken we maandagmorgen richting Nijmegen om onze startbewijzen op te halen. Om de busverbinding tussen Weurt en Nijmegen al wat te verkennen parkeren we de auto bij ons logeeradres en gaan met de bus de stad in. Een fluitje van een cent. De startbewijzen die wij ontvangen bestaan uit een naar afstand gekleurd polsbandje dat geacht wordt vier dagen te blijven zitten, (Het lijkt veel op een ziekenhuisbandje.) en een knipkaart voor de eerste dag. Ook Cees neemt alles in ontvangst zodat hij in de loop van de week ook het start- en finishterrein op kan. Nu we toch in de stad zijn en het heerlijk weer is dolen we enkele uren door de stad waarbij we van terrasje naar terrasje wippen. Als laatste een leuk restaurantje aan de Waalkade waar Cees zijn afscheidscadeautje verzilverd. Wat hebben we het toch goed. Zelfs als we op ons logeeradres terugkomen kunnen we nog buiten van het avondzonnetje genieten. Dat is wat iedereen ons tenslotte bij ons afscheid toewenste. Dus genieten doen we.

Wat schetst dinsdagmorgen onze verbazing als de heer de huizes ons na het ontbijt en lunchpakketje voorziening ons met de auto naar de start gaat brengen. Chapeau. We zijn ruimschoots op tijd en sluiten aan bij een van de lange rijen om na een half uur pas de startlijn te passeren. Het is een drukte van jewelste. Het is inderdaad een groot circus en we lopen massaal richting de Waalbrug om de dag van Elst onder onze voeten door de laten gaan. Bij de samenkomst van de drie afstanden is het dan ook nog eens drie maal zo druk als het eerste stuk. We ritsen maar net zoals in de auto en dan komt alles goed. Hier ontmoeten we Cees en maken wij er een gezellige rustpauze van. Als laatste stuk gaan we de dijk bij Oosterhout op die vroeger als zeer saai te boek stond. Nu zijn er ook hier standjes met drank en fruit en zelfs bandjes die ons zoveel mogelijk op willen vrolijken. Het zonnetje doet weliswaar goed zijn best, maar niet overmatig. Wonderbaarlijk is het aantal mensen dat ons begroet als wij de stad weer inkomen. Het is nog geen vrijdag. Dan is pas de intocht. Het draagt ons wel naar de finish die wij zonder kleerscheuren bereiken. De bus brengt ons weer netjes terug naar Weurt.

De tweede dag is de dag van Wychen. Nu vertrekken we in de richting van de Universiteit om zo door de buitenwijken van de stad, een omtrekkende beweging rond de stad te maken. Zo bereiken we via Alverna Wijchen, waar het nog zovelen malen drukker is als gisteren in Elst. Kan het nog gekker? Nu is het echt voetje voor voetje schuifelen om samen door Wychen heen te komen. Maar zoals het spreekwoord aangeeft: Er passen veel makke schapen in een hok. Hier passen veel makke wandelaars op de weg. Als de grootste drukte weggevloeid is, staat Cees ons weer op te wachten. Mooie tijd om te lunchen. De terug weg loopt via Beuningen en Weurt waar onze gastvrouw- en heer sinds zesentwintig jaar ook weer eens een keertje langs de kant staan om de lopers langs te zien komen. Speciaal voor ons nog wel. Van hieruit is het nog een uurtje lopen omdat we natuurlijk via de Waalkade en de binnenstad gestuurd worden om ons zoveel mogelijk te laten zien. Geen probleem. Wij genieten daar ook van. Zet het pilsje vast maar koud, want we zijn al op de helft. Omdat de bussen niet naar Weurt kunnen, komt de gastheer ons zelfs weer ophalen. Wat een luxe. Op het Weurtse achtertuinterrasje is het dan goed toeven.

Donderdag: Zeven heuvelendag. Vandaag kiezen we de derde rij om aan te sluiten. Om half acht begint men te scannen en om kwart voor acht zijn we de start al gepasseerd. We hebben de goeie rij gekozen. De aanlooproute om de stad uit te komen is gelijk aan die van gisteren. Zei het dat we nu iets eerder links afslaan om langs het Maas-Waalkanaal naar Malden en Mook te wandelen. Tijd voor een boterhammetje. Hé Cees, waar ben je? Van hieruit gaan we de eerste heuvel al op aan de Groesbeekseweg. Het is een prachtige laan waar we een dik uur onder het lover der bomen onze kilometertjes maken. Daar passeren ons een paar Tilburgse dametjes in "verpleegstersuniform" waardoor ik de neiging krijg om maar flauw te vallen zodat die mij weer op de wereld terug kunnen brengen. Anneke: "Kom Jan, ontwaak maar uit je droom". In Groesbeek komen we weer samen met de 40 en 50 km, maar is niet zo hectisch als de afgelopen dagen. Wel lekker druk en overal de waterslangen beschikbaar om ons verkoeling te verschaffen. Op een gegeven moment worden er zelfs waterijsjes uitgedeeld. Lekker toch?Groesbeek uitlopend gaat het pas echt goed beginnen. Voor Anneke en mij is het maar een heuveltje, voor Tilly een berg. Als we boven zijn nemen we er dan ook de tijd voor om de verloren energie aan te vullen. Door het overbezette mobiele netwerk hebben we helaas geen contact meer gehad met Cees want die blijkt vijftig meter verder te staan. Dat zien we pas als we uitgerust zijn. Cees neemt onze honneurs waar bij het oorlogskerkhof door er rozen te plaatsen. Cees ervaart het dan ook als zeer indrukwekkend als militaire groepen hun kameraden eren. Tenslotte hebben die voor onze vrijheid gezorgd. Wij vervolgen de golvende bewegingen van de weg over de heuvels die ook voor Tilly neembaar zijn. In Berg en Dal zien we dat we daar op het hoogste punt zijn en nu een paar honderd meter in hoogte afdalen naar Nijmegen. Op de grens daarvan wordt onze naam geroepen. Het zijn Ada en haar zus Annie uit Moergestel die op hun gemakje op een muurtje zitten te rusten. We lopen samen op, naar de finish. Cees is ondertussen ook terug in de stad en begeleid ons ook het laatste stukje.

Ook vrijdagmorgen verloopt de start voorspoedig en gaan we richting de universiteit. De aanmoedigingsborden op de ramen zijn hier zeer nuttig besteed. Drie keer voor dezelfde moeite door ons gelezen. We verlaten nu Nijmegen weer via Hatert waar we in hetzelfde kroegje van woensdag ons bakje koffie nuttigen. Dat gaat er zo vlug doorheen, dat we het ook maar meteen daar achterlaten. Vandaag gaan we de natuur in van de Overasseltse- en Hatertse vennen. Ons boterhammetje nuttigen wij daar tussen de lakenvelders. Dit zijn geheel zwarte koeien die als het ware een witte deken over hun rug hebben. Ook na Overasselt mogen we genieten van de boerenlandwegen. Alsof we in het Brabantse land lopen. Dat verandert wel als we Malden binnenlopen. Het begin van de glorieuze intocht. Ondanks dat hier de overige afstanden ook samenkomen is het door de brede rijksweg waarop we lopen geen geschuifel. We waaieren breed uit over de weg en laten ons heerlijk bewonderen en nemen we de felicitaties in dank aan. Zelfs van hieruit, het is dan nog 10 km naar de finish, staan ze vijf, zes rijen dik om ons te ontvangen. Grandioos. Natuurlijk wisten we dat het een groots gebeuren zou zijn, maar dat het zo grandioos zou zijn hebben we niet kunnen bevroeden. Omdat we verder geen voet- of andere problemen hebben is het voor ons een mooie uitloop naar de finish. Hier zijn we een grote familie en ons kent ons. Vooral door onze vlaggetjes van de wandelstiertjes op onze rugzak, worden we regelmatig met onze naam gefeliciteerd, maar voor de werkelijke familie, vrienden en bekenden moeten we echter toch nog wel enkele kilometers verder zijn. We moeten goed luisteren als onze naam geroepen wordt en we reageren gelukkig goed als Annabel met Oma Jean en meerder familieleden ons wil feliciteren. Een prachtige happening. Ook een oud collega met vrienden lukt het om ons bij hun te krijgen. Laatst but not least, staat Cees met zijn broer met vrienden aan de zijkant. Als afsluiting mogen we langs de tribunes lopen met allerlei hoogwaardigheidsbekleders, genodigden en geïnteresseerden. Terug bij de Wedren nemen wij het begeerde kruisje en behaalde herinnering in ontvangst. Dat hebben we mooi geklaard. Waar zou het ontvangst comité zijn? We gaan tegenover het station op een terras zitten en zien ze vanzelf langs komen en drinken we samen nog wat op de goede afloop. Ieder gaat even later zijn weg en wij nemen voor de laatste keer de bus naar Weurt. Daar mogen we echter niet vertrekken zonder de inwendige mens nog eens extra te versterken. Wat een prachtig logeeradres. We pakken ons boeltje en rijdt Cees ons zonder fileproblemen naar Tilburg. Een waardige afsluiting van de Vierdaagse.

Met vriendelijke wandelgroeten,
De Wandelstiertjes,
Jan & Anneke en Tilly.